Martin Lucas Schulze (Chemnitz) ziet zijn minimalistische en technisch verfijnde installatiekunst als een alternatieve productie van kennis. Hij is gefascineerd door wetenschappelijke fenomenen en probeert in zijn kunst het niet-empirisch verifieerbare, de leegte, vast te leggen, met een bijzondere belangstelling voor processen van verval. Vervalprocessen zijn een constante in de natuur. De vragen die hem bezighouden zijn universeel: Vervallen vervalstructuren zelf en herconfigureren ze zichzelf? Welke vormen en manifestaties van verval zijn er?
Het werk van Johannes Langkamp (Rotterdam) begint met verwondering waar de grenzen van het voorstellingsvermogen zich voordoen. Op spelende wijze ontstaan hierdoor onverwachtheden (vondsten of mislukkingen) die tot materiaal leiden wat hij verwerkt tot presentaties. In zijn werk verzamelt hij processen en thematiseert hij ontwikkelingen. Deze komen voort uit het experimenteren met middelen, materiaal, en situaties. Daar zoekt hij naar de mogelijkheden om zijn gedachten te materialiseren; wat gebeurt er wanneer ik een verfroller op een schroeftol monteer en deze een paar seconden aanzet? Welk geluid maakt een vel papier wanneer dat over wanden en vloeren schuurt ? Hoe verhoudt zich een kader van een perspectief tot de ruimte? Uit de ene vraag volgt steeds een andere, waarbij onverwachtheden leidend zijn.
Dit programma wordt ondersteund door de Vrijstaat Saksen in het kader van de campagne "Simply Saxony".